ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΥΛΛΟ Η ΒΙΑ..........

‘Γιατι δεν μιλάμε ποτέ για τους άνδρες?’ Μπανταντέρ Badinter

Άλλο άρθρο, στις 14/11/2007, εφημερίδα LE MONDE της Ελίζαμπετ Μπανταντέρ
‘Γιατι δεν μιλάμε ποτέ για τους άνδρες?’
Ερώτηση: ‘Πόσοι άνδρες πεθαίνουν κάθε χρόνο από κτυπήματα των γυναικών τους, στη Γαλλία? Και πόσες γυναίκες πεθαίνουν από κτυπήματα των ανδρών τους?’
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘ Εχουμε στο σύνολο για το έτος 2006, σε αύξηση σχετικά με την έρευνα του 2004, 168 θανάτους από ανθρωποκτονία στην οικογένεια. Σ’αυτούς τους 168 θανάτους, υπάρχουν 137 γυναίκες και 31 άνδρες. Αυτό σημαίνει ότι μία γυναίκα πεθαίνει κάθε 2,5 ημέρες από κτυπήματα του άνδρα και, ένας πεθαίνει κάθε 11,5 ημέρες από κτυπήματα της γυναίκας του.
Ερώτηση: ‘ Οι άνδρες αρχίζουν τη βία?’
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘ Είναι το επιχείρημα πάντα, για τη βία των γυναικών εναντίον του άνδρα: Είναι βίαιες για να αμυνθούν κατά της πρώτης ανδρικής βίας. Είμαι όμως πεπεισμένη ότι είναι μεν συχνά αλήθεια, αλλά από τις μαρτυρίες που έχουμε είναι μακρυά από την γενίκευση’
Ερώτηση: ‘Πιο είναι το προφίλ της γυναίκας που κτυπά τον σύζυγό της?’
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘Όπως δεν έχουμε καμία μελέτη επάνω στις βίαιες γυναίκες, δεν μπορούμε να απαντήσουμε σ’αυτή την ερώτηση, που όμως είναι βασική. Θα πρέπει σχεδόν να σπάσουμε τα ταμπού για να μπορέσουμε να αγγίξουμε ήρεμα και με κάθε αναγκαία αντικειμενικότητα αυτή την ερώτηση και δεν το κάναμε’.
Ερώτηση: ‘Εάν μιλάμε μόνο για τη σωματική βία, δεδομένου ότι στατιστικά οι άνδρες είναι πιο δυνατοί από τις γυναίκες, θα βρίσκουμε πάντα περισσότερη κακοποίηση στη γυναίκα. Αλλά γιατί ξεχνάμε την ιδιάζουσα βία που ασκούν οι γυναίκες όπως για παράδειγμα κάνοντας παιδιά κρυφά, ψευδείς πατρότητες, κτλ’
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘Δεν νομίζω ότι πρέπει να βάζουμε σε ίση μοίρα την σωματική με την ψυχολογική βία. Μάλιστα, από τις ελάχιστες έρευνες που κατέχουμε επάνω στη βία, κυρίως από το Κεμπέκ, το οποίο είναι καθαρά πιο προχωρημένο από τη Γαλλία στο θέμα αυτό, δείχνουν ότι την ψυχολογική βία ασκούν οι γυναίκες και τη σωματική οι άνδρες’.
Ερώτηση: ‘Σε πολλές περιπτώσεις, στο διαζύγιο, στις ΗΠΑ, οι γυναίκες δηλώνουν ψευδώς ότι κακοποιούνται για να κερδίσουν δικαστικές αποφάσεις προς όφελός τους’. Τι συμβαίνει στη Γαλλία?
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘Στη Γαλλία, όπως και στο Κεμπέκ, γνωρίζουμε ότι για παράδειγμα, οι γυναίκες που είναι σε αρχή διαζυγίου κατηγορούν ψευδώς τον σύζυγο για παιδοφιλία ενάντια στα παιδιά τους για να αποκτήσουν την επιμέλειά τους. Εχουμε ένα ενδεικτικό αριθμό που είναι μερικός αλλά πολύ ανησυχητικός: 17% από αυτές τις μηνύσεις αποδείχθηκαν ψευδείς στα δικαστήρια. Να ένας τύπος βίας που δεν είναι φυσική βία αλλά ψυχολογική και, αποτελεί ντροπή και δεν έχει καταγγελθεί αρκετά κατά τη γνώμη μου’.
Ερώτηση: ‘Είχατε βίαιες αντιδράσεις από γυναίκες που θύμωσαν να σας βλέπουν να βάζετε αυτή τη συζήτηση’
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘Ναι, κυρίως προερχόμενες από φεμινιστικούς συλλόγους που ασχολούνται με γυναίκες θύματα ανδρικής βίας. Μου λένε ότι προσπάθησα να ‘πνίξω το ψάρι’ δηλαδή να αθωώνω τους άνδρες μιλώντας για τη γυναικεία βία, σαν να τους έφερνα πλάτη με πλάτη. Συμπέρασμα: Είμαι προδότρα του φεμινισμού.
Ερώτηση: ‘ Γιατί δεν μιλάμε για τα φεμινιστικά κινήματα που προβάλλουν το μίσος ενάντια στους άνδρες? Υπάρχουν συνεχώς αυξανόμενες κοινότητες-σύλλογοι φεμινιστικοί που οργανώνουν συζητήσεις απαγορευμένες στους άνδρες’.
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘Από τη σκοπιά μου, μιλώ γ’αυτά τα μισητά κινήματα ενάντια στους άνδρες. Εγραψα ένα βιβλίο που ονομάζεται Λάθος Δρόμος και που προσπαθεί να ανατρέψει αυτές τις θέσεις αντί-ανδρών (μίσανδρες). Αλλά, τελικά, πιστεύω ότι η πλειοψηφία των συμπατριωτών μας ξέρουν να κρίνουν σωστά. Πράγματι, είμαι σοκαρισμένη ότι κάθε 8 Μαρτίου, ημέρα της γυναίκας, όλα τα μέσα ενημέρωσης μεταφέρουν τα στατιστικά της βίας κατά των γυναικών, αφήνοντας να εννοηθεί στις νέες γενιές γυναικών ότι η θέση τους είναι αυτή του θύματος, πράγμα που υποδαυλίζει την δυσπιστία, το φόβο ακόμα και το μίσος ενάντια στους άνδρες’.
Ερώτηση: ‘Μήπως, μετά τη δημοσίευση του βιβλίου σας Λάθος Δρόμος όπου αφιερώσατε ένα κεφάλαιο σ’αυτό το θέμα, πιστεύετε ότι άλλαξαν τα πράγματα?’
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘ Η απάντηση είναι όχι, δεν άλλαξαν πολύ. Αλλά ούτε και περίμενα να είμαστε πιο αντικειμενικοί και ενδιαφερόμασταν για την γυναικεία βία’.
Ερώτηση: ‘Συσχετίζετε τη γυναικεία βία στο ζευγάρι με την αύξηση της βίας των εφήβων: Μία αυτοδικία της γυναικείας βίας κάπως?’
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘ Δεν νομίζω ότι μπορούμε να πούμε τα πράγματα έτσι. Αντίθετα, η μαζική αύξηση της σωματικής βίας, κυρίως από την αρχή του 2000 είναι ένα γενικό φαινόμενο. Παρακολουθούμε μία αύξηση της βίας ενάντια στα παιδιά, ενάντια στους υπερήλικες, μεταξύ παιδιών και εφήβων. Και φυσικά κατά των γυανικών επίσης. Στις περιπτώσεις ακραία σκληρές για τους έφηβους, στις δύσκολες συνοικίες, οι νεαρές κοπέλες οδηγούνται να είναι περισσότερο βίαιες είναι το αποτέλεσμα των επιθέσεων εναντίον τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι ισχύει γενικά για τις γυναίκες, ότι δηλαδή όταν βρίσκονται σε κατάσταση δραστική γίνονται βίαιες’.
Ερώτηση: ‘Ζώντας στο Κεμπέκ, παρατήρησα τα αρνητικά αποτελέσματα ενός σκληρού φεμινισμού ενάντια στους άνδρες της δικής μου γενεάς (35-40 ετών). Ο άνδρας είναι πάντα ένοχος!!! Γιατί μερικές γυναίκες χρησιμοποιούν την ενοχοποίηση και την υποτίμηση των ανδρών για να πετύχουν ότι θέλουν από αυτούς?’
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘Γιατί πιστεύουν ότι δεν έχουν άλλο τρόπο για να πετύχουν κάτι. Συμπληρώνω ότι βρίσκονται στην αίσθηση του μίσους των ανδρών.
Ερώτηση: ‘Υπάρχει διαφορά μεταξύ της βίας των κανονικών ζευγαριών και των ομοφυλοφίλων ζευγαριών?
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘Από όσα γνωρίζω, δεν υπάρχει. Οι ελάχιστες μελέτες που έχουμε το ίδιο ποσοστό βίας στους δύο τύπους ζευγαριών.
Ερώτηση: ‘Μιλήσατε για τις στατιστικές επάνω στους θανάτους. Υπάρχει άλλος τρόπος να ποιοτικοποιήσουμε το μέγεθος αυτού του κακού?’
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘ Ναι. Αλήθεια, έχουμε πολλά στοιχεία. Εκτός από τα ποσοστά απόπειρας ανθρωποκτονίας, υπάρχουν και ποσοστά για τραυματισμούς. Παραδείγματος χάριν, για το έτος 2005 υπήρξαν 8.869 μηνύσεις γυναικών κατά των συντρόφων τους. Και 1.457 μηνύσεις ανδρών κακοποιημένων κατά των συζύγων τους. Το 2006, υπάρχει μεγάλη αύξηση αυτής της διπλής βίας: 10.680 μηνύσεις γυναικών δηλαδή αύξηση κατά 20% και 1.724 μηνύσεις ανδρών δηλαδή αύξηση κατά 18%. Αλλά αυτό που πρέπει να προσθέσουμε είναι ότι αυτά αποτελούν μόνο στατιστικές μηνύσεων και όπως νομίζουμε μόνο το 10% ανδρών και γυναικών καταθέτουν μήνυση.
Ερώτηση: ‘Πρέπει να καθοδηγήσουμε τη βία των συζύγων έξω από το οικογενειακό περιβάλλον? Να παρακινήσουμε τις γυναίκες να κάνουν σπορ, να γίνουν αυτόνομες συναισθηματικά και οικονομικά?
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘Πιστεύω ότι οι βίαιοι άνδρες και οι βίαιες γυναίκες είναι άρρωστοι που πρέπει να θεραπευθούν. Αλλά μου φαίνεται απαραίτητο να ενθαρρύνουμε ούτως ή άλλως τις γυναίκες να χαίρονται οικονομικής ανεξαρτησίας για να έχουν τον τρόπο να φύγουν, να εγκαταλείψουν την οικογενειακή στέγη και μαζί με τα παιδιά εάν είναι ανάγκη. Μου φαίνεται έξυπνο που οι γυναίκες μαθαίνουν να αμύνονται φυσικά διότι η βία δεν προέρχεται μόνο από τον σύζυγο και διότι όλες οι σημαντικές στατιστικές της σωματικής βίας κατά των γυναικών, εκτός της οικογενειακής στέγης που ανέρχονται στο 90%.
Ερώτηση: ‘Εκθέσατε το φαινόμενο της αύξησης της βίας ενάντια στους άνδρες. Για πιο λόγο αυτό το φαινόμενο παίρνει τόσο μεγάλες διαστάσεις?
Ερώτηση: ‘Η βία κατά των ανδρών αυξάνει ή απλώς δεν ομιλούμε γ’αυτό?
Ελίζαμπετ Μπανταντέρ: ‘Είναι φανερό κανείς δεν μιλάει. Εγώ είμαι αυτή που ήθελα να μιλήσω σήμερα. Πιστεύω ότι εάν ενθαρρύνουμε τους άνδρες να καταθέτουν μηνύσεις και εάν λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη την κατάστασή τους, θα έχουμε εκπλήξεις. Δεν θέλω να πω ότι είναι πλειοψηφικά θύματα αλλά είμαι σίγουρη ότι ο αριθμός της βίας ενάντια στους άνδρες θα είναι εντυπωσιακός.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΥΡΙΟΙ Η ΒΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΥΛΛΟ ΑΠΛΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΠΟΥ ΕΠΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΧΑΛΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΕΡΑΠΕΥΩΝΤΑΙ ΤΑ ΨΥΧΙΚΑ ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΣΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΑΨΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΕΧΕΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΔΙΑΒΙΩΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ। ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΙΣΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΡΕΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΕΛΛΕΣ।ΑΦΗΝΕΙ ΜΟΝΙΜΗ ΓΕΥΣΗ ΚΑΚΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΟΤΙ ΠΟΙΟ ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ

Φεμινισμός, μια καθημερινή μάχη

Από τη ΒΙΚΗ ΤΣΙΩΡΟΥ

«Ο φεμινισμός σήμερα όχι μόνο δεν έχει εκλείψει, αλλά μπορούμε να πούμε πως έχει κερδίσει. Οπως και ο Μάης του '68, επέβαλε βαθειές -ίσως αμετάκλητες- αλλαγές στην κοινωνία, στους θεσμούς, στους τρόπους ζωής... Την ίδια στιγμή όμως συντελούνται πισωγυρίσματα, διαστροφές και παρεκκλίσεις», υποστηρίζει η κοινωνιολόγος και συντακτικό μέλος του περιοδικού «Temps Modernes», Λιλιάν Καντέλ, συγγραφέας επίσης του «Φεμινισμός και Ναζισμός» και των «Χρονικών του καθημερινού σεξισμού».

«Οταν λέμε ότι "ο φεμινισμός νίκησε" -λέει η Καντέλ στην εφημερίδα "Λε Μοντ", με αφορμή την παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας-, πρέπει να υπολογίσουμε τον τεράστιο δρόμο που διένυσε από τη δεκαετία του '60 έως σήμερα και φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως νικήσαμε σε όλα. Γυναίκες πεθαίνουν από άγριο ξυλοδαρμό συντρόφων τους, από πλήρη ένδεια, από την ανεργία, η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της πλήττει γυναίκες.

Οι μισθοί τους παραμένουν κατώτεροι των ανδρών, η δουλειά μέσα στο σπίτι πέφτει περισσότερο στους δικούς τους ώμους, ενώ οι γυναίκες στα κέντρα λήψης αποφάσεων παραμένουν λιγοστές. Ολα αυτά είναι γνωστά, οι φεμινιστικές ομάδες τα καταγγέλλουν, συχνά εις μάτην, άλλοτε όμως με επιτυχία -έτσι ώστε πολλές γυναίκες εξακολουθούν να προσδιορίζονται με καμάρι "μάχιμες φεμινίστριες".

Είναι άραγε αρκετά όλα αυτά; Είμαστε σίγουροι πως αυτό αποτελεί ή συνεχίζει αυτό που υπήρξε άλλοτε το Απελευθερωτικό Κίνημα των Γυναικών;

Αν υπάρχει σήμερα παντού φεμινισμός (ή ψευτο-φεμινισμός), αναρωτιέμαι αν υπάρχει ακόμη ένα κίνημα -με την έννοια που είχε ο όρος στη δεκαετία του '70. Λησμονούμε συχνά πως το κίνημα αυτό δεν ήταν μόνο ένα κοινωνικό κίνημα οργής, αλληλεγγύης μεταξύ γυναικών, αλλά επίσης και ένα κίνημα διαρκούς ανακάλυψης, δηλαδή κίνημα ανατροπής των μοντέλων της κυρίαρχης σκέψης. Και αυτό παίχτηκε σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους τρόπους έκφρασης, επέμβασης, σε όλες τις μορφές διαλόγου, από τις πιο λόγιες έως τις πιο (φαινομενικά) επιφανειακές.

Ας πάρουμε τρία παραδείγματα συνθημάτων εκείνης της εποχής:

«Εργάτες όλου του κόσμου.... ποιος πλένει τις κάλτσες σας;» Ηταν αστείο, αλλά κοινωνιολόγοι ερευνούν ακόμη σήμερα τους περίπλοκους τρόπους της δομής της μισθωτής εργασίας και της «αόρατης» εργασίας στο σπίτι.

«Μια γυναίκα χωρίς άντρα είναι σαν ψάρι χωρίς ποδήλατο». Μια σκληρή θέση πάνω στην «πειθαναγκαστική ετεροσεξουαλικότητα», για την οποία έχουν γραφτεί τόσα πολλά από τότε.

Και το «Είμαι γυναίκα, γιατί όχι κι εσείς;» που υπήρξε μια μορφή της αποδόμησης του λόγου που είχε επικρατήσει για χιλιετίες πάνω στο θέμα της διαφοράς των φύλων.

Το Κίνημα είχε καταπληκτική συμβολική αποτελεσματικότητα και τα συνθήματα μια λειτουργία που αντιστοιχούσε στα ευφυολογήματα, κατά τον Φρόιντ. Το γέλιο των γυναικών υπήρξε ένα από τα πιο πολιτικά, πιο φιλοσοφημένα και πιο απελευθερωτικά γέλια.

Ομως, να που σήμερα δεν γελάμε πολύ. Πρώτον, γιατί έχουν ήδη πραγματοποιηθεί όλα αυτά που τα συνόδευαν: η αποκάλυψη, η ευχάριστη έκπληξη, η ανατροπή των μοντέλων... και έπειτα -και κυρίως- επειδή η ιστορική στιγμή του γέλιου βρίσκεται σίγουρα πίσω μας. Για να το πω διαφορετικά: ο Μάης του '68, το Φεμινιστικό Κίνημα υπήρξαν επιθετικά κινήματα που αμφισβήτησαν τις κοινωνίες, τις ασυναρτησίες τους, τις υποκρισίες τους, τις μυστικές αμαρτίες τους. Και αυτές οι κοινωνίες, με κάποιον τρόπο, ήταν έτοιμες να ακούσουν.

Σήμερα τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχό μας. Οι προκλήσεις, οι θάνατοι γυναικών έχουν μεταφερθεί αλλού, σε νέες σκηνές, με μια άλλη βία. Παραδείγματος χάριν, στις πόλεις μας, όπου κάποιες γυναίκες πρέπει να κυκλοφορούν με καλυμμένο το κεφάλι ή να κρύβονται για να αποφύγουν ενοχλήσεις, ύβρεις ή επιθέσεις. Αλλά ακόμη, και σε πιο υψηλό επίπεδο της διεθνούς διοίκησης, στον ΟΗΕ, όπου με το πρόσχημα της μάχης κατά της «προσβολής των θρησκειών», κατά της βλασφημίας και στο όνομα μιας «συμμαχίας θρησκειών», επιβάλλουμε σταδιακά τις πιο σκοταδιστικές, τις πιο παρωχημένες και πιο αναιρετικές για την ελευθερία και τις γυναίκες προτάσεις».

Τι γίνεται όμως στον υπόλοιπο κόσμο, εκεί που το φεμινιστικό κίνημα δεν έχει βαθιές ρίζες και που οι γυναίκες δεν στηρίζονται από τίποτε και από κανέναν; Στις περισσότερες μουσουλμανικές χώρες, η κατάσταση είναι ζοφερή. Μερικά παραδείγματα θα μας πείσουν. *

ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ।ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕΒΑΣΤΑ ।ΟΜΩΣ Ο ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ ΙΣΩΣ ΕΧΕΙ ΟΔΗΓΗΣΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΑΠΡΟΧΩΡΗΤΟ ΜΗΝ ΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΡΕΓΜΑΤΑ

ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΙΑ.......ΑΜΗΝ

Μία από τις βασικότερες χώρες διακίνησης θυμάτων σεξουαλικής εκμετάλλευσης είναι η Ελλάδα σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, άτυπη έρευνα της οποίας εμφανίζει το 62% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα να θεωρεί σε κάποιο βαθμό υπεύθυνα τα ίδια τα θύματα!
Η ραγδαία αύξηση του trafficking στην Ελλάδα εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο που επικρατεί παγκοσμίως. Σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς της Διεθνούς Αμνηστίας ανέρχεται στους 800.000 ανθρώπους κάθε χρόνο.
Η άτυπη έρευνα της διεθνούς οργάνωσης διενεργήθηκε από εθελοντές της σε ολόκληρη την Ελλάδα. Οι εθελοντές συγκέντρωσαν 1.386 ερωτηματολόγια από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη, τα Ιωάννινα, την Κω και άλλες περιοχές με στόχο να «ταράξει τα νερά» και φέρει το σοβαρό αυτό ζήτημα στην επικαιρότητα.
Σύμφωνα με την έρευνα, το 74% των ερωτηθέντων γνωρίζουν ότι η διακίνηση και εμπορία ανθρώπων μπορεί να έχει πολλούς σκοπούς και συγκεκριμένα τη σεξουαλική εκμετάλλευση, την εξαναγκαστική εργασία και την εμπορία οργάνων.
Ένα μικρότερο ποσοστό δεν θεωρεί ότι η εξαναγκαστική εργασία περιλαμβάνεται στη σωματεμπορία. Επιπλέον, το 85% πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου ο αριθμός των γυναικών που διακινούνται από σωματέμπορους και εξαναγκάζονται στην πορνεία έχει αυξηθεί δραματικά την τελευταία δεκαετία.
Παρ' όλο που οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι υπάρχουν πολλά θύματα σωματεμπορίας στην Ελλάδα, ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι το 62% των ερωτηθέντων θεωρούν ότι οι γυναίκες είναι σε κάποιο βαθμό συνυπεύθυνες, ενώ το 38% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι σε καμία περίπτωση η γυναίκα δεν είναι υπεύθυνη που διακινήθηκε και αναγκάστηκε να εκπορνευτεί.
Οι ερωτηθέντες που απάντησαν ότι μπορεί να υπάρχει ευθύνη από τη πλευρά των θυμάτων, επέλεξαν ως αιτιολογίες είτε ότι συμφώνησε να μεταναστεύσει χωρίς νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα είτε εμπιστεύτηκε ανθρώπους που της υποσχέθηκαν εργασιακές ευκαιρίες.
Επίσης, πολλοί επέλεξαν τις απαντήσεις ότι η γυναίκα μπορεί να θεωρηθεί συνυπεύθυνη, όταν εκδίδεται για καιρό ενάντια στη θέλησή της, χωρίς να το καταγγέλλει στην Αστυνομία ή όταν δεν συνεργάζεται με την Αστυνομία για τη δίωξη των σωματεμπόρων.
Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι η Ελλάδα με νόμο του 2002 θεωρεί την εμπορία ανθρώπων έγκλημα και προβλέπει ως και δεκαετή φυλάκιση για τους σωματέμπορους.
Ωστόσο, ελάχιστοι από αυτούς έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη και έχουν καταδικαστεί. Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, μέρος του προβλήματος είναι πως δεν υπάρχουν αρκετοί εκπαιδευμένοι αστυνομικοί, οι οποίοι να είναι ικανοί να αναγνωρίσουν τα θύματα εμπορίας.
Παράλληλα, η ΜΚΟ τονίζει πως η επιστροφή στη χώρα τους, συχνά δεν λύνει το πρόβλημα για τις γυναίκες αυτές καθώς οι σωματέμποροι εξακολουθούν να τις εκβιάζουν και να τις απειλούν.
Πολύ σοβαρό πρόβλημα αποτελεί και το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος ακόμα και αν μια γυναίκα αναγνωριστεί ως θύμα σωματεμπορίας, της παρέχει προστασία προστασία και αποκατάσταση μόνο αν συμφωνήσει να συνεργαστεί με τις Αρχές για τη δίωξη των σωματεμπόρων.
Πράγμα που σημαίνει πως οι Αρχές αντιμετωπίζουν τα θύματα του trafficking ως «χρήσιμα εργαλεία» για το ποινικό σύστημα και όχι ως θύματα που δικαιούνται αρωγή. Όπως είναι φανερό, ένα θύμα που προέρχεται από ένα τέτοιο περιβάλλον εκμετάλλευσης φοβάται να στραφεί ενάντια στους εμπόρους και δεν εμπιστεύεται τις αρχές για την προστασία του.
Τέλος, η Διεθνής Αμνηστία ζητά από την ελληνική κυβέρνηση:
1) Παροχή αντικειμενικών κριτηρίων σε όλους τους αστυνομικούς για την αναγνώριση των γυναικών θυμάτων εμπορίας
2) Διευκόλυνση των αναφορών από τα θύματα, μέσω της ενίσχυσης των πόρων, ώστε οι τηλεφωνικές γραμμές βοηθείας είναι να είναι πολύγλωσσες και να λειτουργούν σε 24ωρη βάση
3) Τροποποίηση της υφιστάμενης νομοθεσίας, προκειμένου να εξασφαλιστεί ότι η παροχή προστασίας και αρωγής στις γυναίκες θύματα εμπορίας δεν εξαρτάται από την κατάθεσή τους κατά των πιθανολογούμενων εμπόρων τους
4) Εξασφάλιση επανόρθωσης και αποκατάστασης των θυμάτων
10.000 υπογραφές
Η Διεθνής Αμνηστία θα παραδώσει πάνω από 10.000 υπογραφές στο υπουργείο Δικαιοσύνης για το ζήτημα της σωματεμπορίας την Παρασκευή 7 Μαρτίου στις 12.00.
Newsroom ΔΟΛ

ΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΣΟΒΑΡΟ ΘΕΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ ΝΤΑΒΑΝΤΖΙΔΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΥΛΙΤΙΖΟΥΝ ΑΛΛΟΔΑΠΕΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΙ ΡΙΧΝΟΝΤΑΣΤΕΣ ΣΤΗ ΛΑΣΠΗ ΤΗΣ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΠΟΙΝΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ।ΠΑΡΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΣΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΙΑΣ ΟΥΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΓΙΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΡΑΣ ΙΕΡΟΔΟΥΛΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ।ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΞΕΝΟΙ ΚΑΤΑ ΤΑΛΛΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Τα φαινόμενα της κακοποίησης και της άσκησης βίας κατά γυναικών εξακολουθούν να παρατηρούνται τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Μία ματιά στα στατιστικά στοιχεία και στις διάφορες μαρτυρίες, προκαλεί έκπληξη και αγανάκτηση.

Η βία κατά των γυναικών αποτελεί ένα πρόβλημα που «εμφανίζεται» (ή συνήθως συγκαλύπτεται) σε όλων των τύπων τις σύγχρονες κοινωνίες: στις αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες με ποικίλες μορφές, είτε με τη μορφή της οικογενειακής βίας, είτε με τη μορφή της σεξουαλικής εκμετάλλευσης όσο και στις υπόλοιπες κοινωνίες, όπου οι γυναίκες είναι θύματα πιο πρωτόγονων μορφών βίας. Δράστης της βίας μπορεί να είναι από τον σύζυγο των γυναικών μέχρι και το ίδιο το κράτος.

Είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο η βία παραμένει βία και ο τρόπος έκφρασής της παίζει μικρό ρόλο. Η αναφορά σε αυτό το πολύ σημαντικό θέμα μόνο σε περιπτώσεις Παγκοσμίων Ημερών (όπως π.χ. η 25 η Νοεμβρίου που έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά της βίας έναντι των γυναικών) ή στους στενούς κύκλους του φεμινιστικού κινήματος δεν αρκεί και περιορίζει τη δημοκρατική ανάπτυξη της κοινωνίας μας.

Βία κατά των γυναικών στην Ελλάδα

Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση και συμμετέχει και αυτή σε αυτό το παιχνίδι της σιωπής όσον αφορά το θέμα της βίας κατά των γυναικών. Το θέμα σπανίως φτάνει στην επιφάνεια και ακόμη πιο σπάνια οργανώνονται σχετικές δράσεις ή εκδηλώσεις ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και δραστηριοποίησης. Σύμφωνα με στοιχεία του Κέντρου Κοινωνικής Υποστήριξης Γυναικών (Κ.Κ.Υ.Γ.), το οποίο αποτελεί μία μη κυβερνητική οργάνωση με έδρα τη Θεσσαλονίκη, από το Νοέμβριο του 1998 μέχρι τον περασμένο Οκτώβριο 1.061 γυναίκες ζήτησαν τη βοήθεια του Κέντρου. Οι γυναίκες που υφίστανται βία και έκαναν χρήση των υπηρεσιών του Κ.Κ.Υ.Γ. ήταν έγγαμες (σε ποσοστό 66,9%), άνεργες (55,8%), απόφοιτες Λυκείου (26,5%), ενώ ο μέσος όρος ηλικίας τους ήταν 40,3 έτη. Το 79,4% είχε υποστεί βία από το σύζυγο ή το σύντροφό τους.

Εμπορία με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση

Τον περασμένο Ιούνιο η Διεθνής Αμνηστία δημοσίευσε μία έκθεση που αφορούσε τα δικαιώματα των γυναικών και κοριτσιών που πέφτουν θύματα εμπορίας με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση στην Ελλάδα. Σύμφωνα με την έκθεση αυτή «η εμπορία με σκοπό την εξαναγκαστική πορνεία πιστεύεται ότι έχει δεκαπλασιαστεί την τελευταία δεκαετία». Ωστόσο, όπως τονίζει η έκθεση, η ελληνική κυβέρνηση μόλις πρόσφατα έλαβε μέτρα για την παροχή αρωγής και προστασίας σε άτομα που έχουν πέσει θύματα εμπορίας. Ας μην ξεχνάμε ότι η εμπορία γυναικών και κοριτσιών με σκοπό την εξαναγκαστική πορνεία συνιστά ξεκάθαρα παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η παρούσα έκθεση υπογραμμίζει την αποτυχία των ελληνικών αρχών να αναγνωρίζουν εγκαίρως και να προστατεύουν τα δικαιώματα των θυμάτων εμπορίας με σκοπό την εξαναγκαστική πορνεία. Επισημαίνει τα κενά στην ελληνική νομοθεσία και στις διαδικασίες που πρέπει να καλυφθούν ώστε αυτές να συνάδουν με τα διεθνή πρότυπα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σχετικά με την εμπορία ανθρώπων.

Η Ελλάδα, συνεπής στα διεθνή ραντεβού της, έχει υπογράψει διάφορες συνθήκες για την καταπολέμηση της βίας, η συγκεκριμένη έκθεση όμως αποδεικνύει ότι κάποιες υποσχέσεις μένουν μόνο στα χαρτιά. Το 2003 τέθηκε σε ισχύ το Πρωτόκολλο για την Πρόληψη, Καταστολή και Δίωξη της Εμπορίας Προσώπων, ιδίως Γυναικών και Παιδιών, το οποίο συμπληρώνει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών κατά του Διεθνικού Οργανωμένου Εγκλήματος (που συμφωνήθηκε στο Παλέρμο το 2000). Η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για τη Δράση κατά της Εμπορίας Ανθρώπων εγκρίθηκε το 2005, ωστόσο χρειάζεται ακόμη 10 επικυρώσεις προκειμένου να τεθεί σε ισχύ. Έως τις 17 Μαΐου 2007, επτά κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης είχαν επικυρώσει τη Σύμβαση και 29 κράτη την είχαν υπογράψει. Η Ελλάδα έχει υπογράψει και τις δύο συμφωνίες, αλλά δεν τις έχει ακόμη επικυρώσει.

Αφρική: Πρώτη και με διαφορά…

Η βία κατά των γυναικών αποτελεί πρόβλημα που σε ορισμένες περιπτώσεις έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Σε ορισμένα υποτυπώδη κέντρα υγείας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό φτάνουν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των γιατρών, γυναίκες, θύματα της νέας τάσης της «σεξουαλικής τρομοκρατίας», των οποίων τα γεννητικά όργανα είναι πλέον μία ανοιχτή πληγή λόγω των επανειλημμένων βιασμών και της συνεχούς κακοποίησης. Στο θεωρητικά, μετά τις εκλογές του 2006, δημοκρατικό Κονγκό οι διάφορες φυλές προσπαθούν μέσω αντίστοιχων πρακτικών να επιδείξουν την κυριαρχία τους ενώ η Διεθνής Κοινότητα στέλνει εθελοντές και κοιμάται ήσυχη.

Η Διεθνής Αμνηστία απηύθυνε το 2007 έκκληση προς τον Πρόεδρο της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό να δραστηριοποιηθεί σχετικά με το θέμα της βίας κατά των γυναικών στη χώρα του με αφορμή την περίπτωση της Bitondo Nyumba. Η 56χρονη γυναίκα πέθανε από τα τραύματα που της προκάλεσαν στρατιώτες του κυβερνητικού στρατού που της επιτέθηκαν και τη βίασαν τον Μάιο του 2005. Τον Αύγουστο του 2005 δύο στρατιώτες συνελήφθησαν αλλά αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από μερικές εβδομάδες χωρίς εξηγήσεις.

Σε έκθεσή της το 2005 η UNICEF τονίζει ήδη το πρόβλημα στις χώρες της Αφρικής αλλά και της Μέσης Ανατολής. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έρευνα τρία εκατομμύρια κορίτσια στην υποσαχάρια Αφρική και τη Μέση Ανατολή υπόκεινται σε ακρωτηριασμό ή αποκοπή των γεννητικών τους οργάνων κάθε χρόνο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για ένα πολύ παλιό τοπικό έθιμο που πιστεύεται πως τονίζει την ομορφιά ενός κοριτσιού, την τιμή, την κοινωνική θέση και την αγνότητά της. Βέβαια ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων μπορεί να προκαλέσει παρατεταμένη αιμορραγία, μόλυνση, στειρότητα και θάνατο.

Γραμμές βοήθειας

Επειδή η μόνη λύση είναι η ανοιχτή αντιπαράθεση με το ζήτημα, ας μιλήσουν όλοι όσοι γνωρίζουν ή υποφέρουν.

Η τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης του Κ.Κ.Υ.Γ στη Θεσσαλονίκη είναι το 2310-272725 και λειτουργεί από Δευτέρα έως Παρασκευή 10π.μ. – 2μ.μ.

Επίσης υπάρχει η γραμμή SOS κατά της οικογενειακής βίας (210-7786800) που λειτουργεί από το Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης και δέχεται κλήσεις από όλη την Ελλάδα χωρίς χρέωση καθημερινά από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ.

*Η έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας (με μαρτυρίες θυμάτων):

http://amnesty.org.gr/library/2007/eur250022007/index.htm

*Πληροφορίες για την έκθεση της UNICEF:

http://www.unicef.gr/oldpress/2005/dt4605.php

*Η έκκληση της Διεθνούς Αμνηστίας για την Bitondo Nyumba:

http://amnesty.org.gr/campaigns/actforwomen/actnow/congo.htm

Έφη Μουργελά

efi.mourgela@gmail.com

ΜΗΝ ΔΙΣΤΑΣΕΤΕ ΚΥΡΙΕΣ ΜΟΥ ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΖΕΙΤΕ ΣΕ ΒΙΑΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ ΠΟΥ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΙΣΜΟΥ ΤΙΣ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ Η ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΜΗΝ ΔΙΣΤΑΣΕΤΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ.ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΗ ΒΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΣΟΠΙΚΟΤΗΤΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΤΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΜΥΝΟΜΕΝΕΣ.